Παύλος Μυρογιάννης ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ, ΤΟ ΙΣΧΥΟΝ ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΑΙ Η ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ.-

Του Αντιστρατήγου ΕΛ.ΑΣ ε.α. Παύλου Μυρογιάννη*

Η πατρίδα μας, η Ελλάδα των νησιών, αποτελεί την συμπλήρωση της φυσικής προεκτάσεως της χερσαίας χώρας μας, της οποίας η γεωγραφική συνοχή ασκούν καθοριστική επίδραση στο σύνολο του Ελλαδικού χώρου, η δε αναγνωρισιμότητά της και ο επηρεασμός σε εθνική κλίμακα είναι απόλυτα καθοριστική και θεμελιακή.

Από τις μέχρις σήμερα, μελέτες της υφαλοκρηπίδος του Αιγαίου Πελάγους και των Νησιωτικών Συμπλεγμάτων, καταδεικνύεται καθαρά ότι τα νησιά μας αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της Ηπειρωτικής Χώρας.

Η συνολική έκταση του Αιγαίου Πελάγους ανέρχεται σε 250.000 περίπου τετραγωνικά χιλιόμετρα, σχηματίζοντας έτσι την λεκάνη του Αιγαίου Πελάγους, η οποία απλώνεται από τον κόλπο της Αλεξανδρουπόλεως, μέχρι των Ελληνικών Χωρικών Υδάτων νοτίως της Νήσου Ρόδου, Κρήτης κ.λ.π.

Στην λεκάνη αυτή περιλαμβάνονται νησιά, νησίδες και βραχονησίδες, ήτοι τα 3.000 περίπου νησιά, νησίδες και βραχονησίδες του Αρχιπελάγους του Αιγαίου, με εξαίρεση μόνον τις νήσους Ίμβρο και Τένεδο και μερικές βραχονησίδες οι οποίες ευρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των τριών (3) χιλιομέτρων από τις Τουρκικές παραλίες (Ασιατικές).

Τα εν λόγω νησιά αποδόθηκαν στην Ελληνική κυριαρχία σε διάφορα χρονικά διαστήματα και με διάφορες Διεθνείς συνθήκες ή γραπτά κείμενα συνθηκών, τα οποία καθορίζουν το καθεστώς των νησιών του Αιγαίου Πελάγους και την οριοθετική γραμμή των θαλασσίων συνόρων μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας, κατά τρόπον απόλυτο και έτσι οριοθετείται η εδαφική συνέχεια της Ηπειρωτικής και Νησιωτικής Ελλάδος.

Το Διεθνές Νομικό Καθεστώς, που σήμερα διέπει το καθεστώς του Αιγαίου είναι η συνθήκη της Λωζάνης του 1923, αλλά οι επανειλημμένες συνεχόμενες υπαναχωρήσεις της Τουρκίας σε ρητές και αμοιβαίες δεσμεύσεις και οι συνεχείς κατά τρόπον προκλητικό και απαράδεκτο, παραβιάσεις του Ελληνικού Εναερίου Χώρου μας και των Ελληνικών Χωρικών Υδάτων, με τις αδιάκοπες σχεδόν καθημερινές παραβιάσεις της προαναφερόμενης συνθήκης και της εκ συμβάσεως της Γενεύης περί Υφαλοκρηπίδος υποχρεώσεις της, καταστρατηγείται βάναυσα το Status των σχέσεων καλής γειτονίας.

Αβίαστα λοιπόν βγαίνει το συμπέρασμα από ένα καλόπιστο μελετητή των προαναφερομένων, ότι οι Ελληνικές Νομικές θέσεις είναι απόλυτα τεκμηριωμένες, ενώ το παρανοϊκό και απόλυτα ατεκμηρίωτο στις παράλογες και μη νόμιμες απαιτήσεις της Αγκύρας.

Η από το έτος 1982 υπογραφείσα Σύμβαση, για το Δίκαιο της Θαλάσσης, η οποία ακόμη ΔΕΝ έχει επικυρωθεί με Νόμο, θεμελιώνει και δίδει το δικαίωμα επεκτάσεως των θαλασσίων ζωνών από τα παράκτια κράτη εις βάρος της ανοικτής θάλασσας, ως αντιστάθμισμα δημιουργίας διεθνών βυθών θαλάσσης.

Οι κυριότερες ρυθμίσεις της Νέας Συμβάσεως, για το δίκαιο της θαλάσσης είναι ευνοϊκότατες για την χώρα μας, αφού της παρέχει και θεμελιώνει το δικαίωμα της Αιγιαλίτιδος ζώνης, μέχρις 12 ναυτικών μιλίων, συνορεύουσας ζώνης μέχρις 24 ναυτικών μιλίων, αποκλειστικής Οικονομικής ζώνης μέχρις διακοσίων 200 ναυτικών μιλίων και την αναγνώριση στα νησιά μας πλήρων δικαιωμάτων Υφαλοκρηπίδος (πλην των βραχονησίδων).

Χωρίς καμία απολύτως αμφισβήτηση, ο κανόνας των δώδεκα (12) ναυτικών μιλίων, για την επέκταση της Αιγιαλίτιδος ζώνης, που ομόφωνα υιοθετήθηκε από την προαναφερόμενη Σύμβαση, αποτελεί πλέον ξεκάθαρο CONSENSUS και υιοθετεί το κυριαρχικό δικαίωμα κάθε κράτους, μονομερώς να επεκτείνει την Αιγιαλίτιδα ζώνη του σε δώδεκα (12) ναυτικά μίλια, γεγονός αναμφισβήτητο που επιλύει αυτομάτως την οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδος του Αιγαίου και την εναρμόνιση του ζητήματος της Αεροπλοϊας.

Οι συνεχείς και προκλητικές εκ μέρους της Τουρκίας παραβιάσεις του Ελληνικού Εναέριου Χώρου, ως μέχρις σήμερα ισχύει από αρχαιοτάτων χρόνων, δύναται να θεωρηθεί ως πράξις CASUS BELLI και αποτελούν ωμή παραβίαση των Διεθνών Κανόνων Δικαίου και απαγορεύεται από τον εν αδρανεία σήμερα, κατά την άποψή μου, χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Στο σημείο αυτό, πρέπει να τονισθεί, ότι ο Εθνικός Εναέριος Χώρος της χώρας μας, είναι τα δέκα (10) ναυτικά μίλια και ουδέποτε είχε αμφισβητηθεί μέχρις το έτος 1975, ότε το πρώτον ετέθη θέμα.

Το ζήτημα της Υφαλοκρηπίδος της Αιγιαλίτιδος ζώνης είναι αποκλειστικά θέμα οριοθετήσεως αυτής.

Κατόπιν των ανωτέρω λεπτομερώς εκτεθέντων, καταλήγουμε συμπερασματικά και προτείνω τα ακόλουθα :

Να οχυρωθούν και να εξοπλισθούν τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους με αμυντική και επιθετική δομή, ανταποκρινόμενη στα πραγματικά σημερινά δεδομένα.
Να μελετηθεί προσεκτικά και η πατρίδα μας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, σε δώδεκα (12) ναυτικά μίλια.
Να εφαρμοσθούν με αντικειμενικότητα, αμεροληψία και αυστηρή ουδετερότητα, οι διατάξεις οι οποίες διέπουν την Νέα Σύμβαση για το Δίκαιο της Θαλάσσης.
Σε καμία περίπτωση, η Ελλάδα να μην δεχθεί οποιαδήποτε παρανοϊκή αξίωση ή απαίτηση της Τουρκίας, η οποία προσκρούει στις προαναφερόμενες διατάξεις των Συνθηκών η Συμβάσεων, και τέλος
Καθίσταται επιτακτική και απόλυτα ανελαστική η εφαρμογή ειδικού προγράμματος αποκεντρώσεως, για τα Ελληνικά Νησιά τα οποία εγκαταλείπονται συνεχώς, να θεσμοθετηθούν και θεσπισθούν κίνητρα για την ανάπτυξη των νησιών μας, ώστε να γέμουν ανθρωπίνης ζωής επ΄αυτών και να αυξηθεί έτσι ο πληθυσμός τούτων, που θεμελιώνουν το δικαίωμα της Υφαλοκρηπίδος.

Του Αντιστρατήγου ΕΛ.ΑΣ ε.α. Παύλου Μυρογιάννη*

*(Πρώην Διευθυντού Ασφαλείας, Προσωπικού,
Μέσων και Εγκαταστάσεων, Αντιτρομοκρατίας,
Αντικατασκοπείας, Προστασίας Ευαίσθητων Στόχων
Της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών).