Eγώ φταίω για το τροχαίο με την Πόρσε. Γεννήθηκα σε τόπο και σε χρόνο που το γαϊδούρι ήταν το πιο διαδεδομένο μέσο μετακίνησης. Έμαθα να οδηγάω σαν γαϊδούρι και να κατηγορώ πάντα το σαμάρι του.

Γράφει ο Θείος Λάρι

Βρείτε μας στο Facebook
Εφόσον είσαι σε θέση να διαβάζεις αυτές τις γραμμές, πάει να πει πως έχεις ανοίξει το ίντερνετ, άρα ξέρεις για ποιο πράγμα μιλάω. Ένας άθρωπος πάρκαρε το αμάξι του για δύο λεφτά και όταν γύρισε από την τουαλέτα, δεν είχε πια οικογένεια…

Εγώ τους ξεκλήρισα. Μπορεί να μην βρισκόμουνα πίσω από το τιμόνι της συγκεκριμένης Πόρσε και την ώρα που συνέβηκε το δυστύχημα εγώ να έπαιρνα χόχλους, δηλαδή να κοιμόμουνα τον ύπνο του δικαίου, αλλά φταίω.

Όπως έλεγε και ένας παλαιότερος εμού, «από τύχη ζούμε ή δεν είμαστε στη φυλακή όσοι οδηγούμε». Και -δυστυχώς- οι στατιστικές τον δικαιώνουν.

Από τύχη δεν σκότωσα κανέναν ή δεν αυτοκτόνησα κάθε φορά που σηκώθηκα να φύγω από οικογενειακό τραπέζι έχοντας πιει μία νταμιτζάνα κρασί ή από ένα μαγαζί κατεβάζοντας κι ένα «υποβρύχιο για το δρόμο».

Από τύχη δε συνέβη το μοιραίο σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις που στο τσακ πρόλαβα να περάσω με πορτοκαλοκόκκινο (όπως και άλλα τρία γιώτα χι, δύο τριαξονικά, τέσσερις βέσπες κι ένα υπερωκεάνιο που ακολουθούσαν).

Από τύχη έχω ακόμα κεφάλι και μαλλιά για να τα χτενίζω πριν την βραδινή μου έξοδο, αποφεύγοντας να βάλω για άλλη μια φορά κράνος επειδής θα μου χαλάσει τη μιζανπλί και τη μόστρα.

Από τύχη δεν σε σκότωσα όταν μπήκα ανάποδα σε μονόδρομο λες και στο πορτ μπαγκάζ είχα καρδιά που τηνε μετέφερα για μεταμόσχευση και δεν προλάβαινα να «ταλαιπωρηθώ» ακολουθώντας την πορεία που έλεγαν τα σήματα.

Από τύχη δεν μου ‘φυγε το αυτοκίνητο κάθε φορά που το σανίδωνα σε λεωφόρους, σε εθνικές οδούς ή ακόμα και στο στενό κάτου από το σπίτι μου, χωρίς λόγο και αιτία. Απλά έτσι για να δω πόσα πιάνει η «χαρχάλω» μου.

Από τύχη δεν επέρασε το κορμί που μέσα από το παρμπρίζ ή δεν εστούκαρε πάνου στο ταμπλό του αυτοκινήτου εκειές τις φορές που αποφάσισα πως η ζώνη του δεν εταίριαζε με τα ρούχα μου ή τηνε βρήκα πολύ ενοχλητική για την κοιλιά μου κι εθεώρησα πως είναι ό,τι πιο άχρηστο αξεσουάρ εσκεφτήκανε να βάλουνε οι κατασκευαστές στο όχημα, μαζί με τα (αχρείαστα επίσης) φλας.

Από τύχη δεν προκλήθηκε μακελειό κάθε φορά που τα πήρα στο κρανίο κολλημένος πίσω από μία νταλίκα ή λεωφορείο του ΚΤΕΛ στην εθνική κι έκαμα το δικό μου γιουρούσι για να το προσπεράσω. Πάνω σε στροφή. Παρά τη διπλή διαχωριστική γραμμή στο οδόστρωμα που μάλλον (γιατί μπορεί να οδηγώ, αλλά τέτοια πράματα δεν τα κατέχω και καλά) υποδήλωνε πως απαγορεύονται οι προσπεράσεις.

Από τύχη το δικό μου το ταξίδι (ή το δικό σου αν σε πετύχαινα πουθενά στο δρόμο) δεν είχε προορισμό τον αγύριστο, όταν γέμιζα το πίσω κάθισμα με τις αποσκευές που δεν χωράγανε πουθενά αλλού, μ’ αποτέλεσμα να μην βλέπω τίποτα από τον καθρέφτη. Ή έδεσα τα μπαγκάζια μου, με ό,τι τρόπο ήξερα (ε δεν είμαι και ναυτικός για να γνωρίζω να κάνω κόμπους) στην οροφή του.

Από τύχη δεν ξεκλήρισα την οικογένεια όταν τηνε φόρτωνα πάνω στο μηχανάκι για να πεταχτούμε μέχρι το σούπερ μάρκετ κι επιστρέφαμε με πέντε σακούλες στο τιμόνι, ένα παιδί στο ντεπόζιτο και το άλλο σφηνωμένο ανάμεσα σ’ εμέ και τη γυναίκα μου.

Και τις φορές που έγινε η στραβή, αλλά για κάποιο λόγο εγλίτωσα, έδωσα συχαρίκια στον εαυτό μου που είναι οδηγάρα ολκής κι έφερε το αμάξι στα ίσια του. Κατηγόρησα την κυβέρνηση, το δήμαρχο, τον περιφερειάρχη, τον Σόιμπλε και τσου εξωγήινους που δεν εφτιάχνουνε τσου δρόμους. Αλλά ποτέ δεν επέρασε από το μυαλό μου πως επειδή ακριβώς οι δρόμοι είναι έτσι όπως είναι ίσως κάπου κι εγώ θα όφειλα να είμαι κομμάτι υποψιασμένος και λιγουλάκι ταπεινός όταν οδηγάω.

Κι όταν διαβάζω ή ακούω για άλλους που δεν είχανε την τύχη τη δική μου, πάντα έχω μια πρόχειρη δικαιολογία. Μπορώ να φτιάξω αμέτρητα σενάρια για το τι έφταιξε. Το μόνο που αρνούμαι να φτιάξω είναι η συμπεριφορά και η νοοτροπία μου.

Διότι στο τιμόνι παραμένω ένα γαϊδούρι και μισό. 800 νεκροί το χρόνο δεν είναι στα μάτια μου αρκετοί για να με πείσουν πως φταίω εγώ και οι συνήθειές μου. Εκείνοι θα φταίνε. Και η κακιά η ώρα. Ποτέ εγώ. Που από τύχη ζω. Όπως κι εσύ. Αρκετά τυχεροί που έχουμε ακόμα ζωή και δεν γίναμε κι εμείς στατιστική στους πίνακες της τροχαίας.

See more https://menshouse.gr/thios-lari/21243/ego-fteo-gia-trocheo-tin-porse