Αφήνουν - και πάλι- την Κύπρο μόνη;

Του Παντελή Σαββίδη

Η Κύπρος για άλλη μια φορά ζητά τη διεθνή υποστήριξη- για ένα αίτημα που βασίζεται στο Διεθνές Δίκαιο- και η διεθνής κοινότητα, για άλλη μια φορά, υποκλίνεται στο «δίκαιο του ισχυρότερου».

Οι εξελίξεις στο κυπριακό ήταν απολύτως αναμενόμενες και αυτές είχε υπόψη της η στήλη, όταν, πριν λίγες ημέρες έκανε την πρόταση να τις προλάβει η κυπριακή και η ελλαδική πολιτική ηγεσία με την ανάληψη μιας πολιτικής, ουσιαστικά, πρωτοβουλίας.

Η μόνη γλώσσα που γνωρίζει και καταλαβαίνει η Τουρκία είναι η γλώσσα της δύναμης. Και πρέπει να είναι κανείς αφελής πολιτικά να πιστεύει πως μπορεί να πετύχει στο κυπριακό ανταλλάγματα συζητώντας μαζί της διπλωματικά.

Το δίλημμα του κυπριακού για την Τουρκία είναι έλεγχος του νησιού με τη συγκατάνευση ή τη μη της ελληνοκυπριακής πλευράς. Αυτή είναι η πολυτέλεια την οποία επιτρέπει στο συνομιλητή της.

Η συγκατάνευση. Κι ήταν σαφές, τώρα που η δύση δείχνει μια τεράστια αδυναμία να διαχειριστεί τις υποθέσεις στη Μέση Ανατολή και ζητά, επιμόνως, τη συμμετοχή της Τουρκίας, να θέσει το κυπριακό ζήτημα και να απαιτήσει την εκβιαστική λύση του. Ή ενεργειακά αποθέματα, ή δύο κράτη. Η εκβιαστική αναγνώριση τουρκικών δικαιωμάτων στην κυπριακή ΑΟΖ, ουσιαστικά είναι μια έμμεση κατάληψη και του υπολοίπου του νησιού.

Επικίνδυνες ψευδαισθήσεις

Το γεωπολιτικό παιχνίδι στην περιοχή είναι περίπλοκο και μόνο μια δύναμη που είναι αποφασισμένη να συμμετάσχει στις ισορροπίες του μπορεί , αν δεν κερδίσει, να κρατήσει τα κεκτημένα.
Αποτελεί επικίνδυνη ψευδαίσθηση να ελπίζει κανείς πως θα μείνει χωρίς επιπτώσεις, έξω από τις εξελίξεις, ενώ έχει συμφέροντα στην περιοχή. Ο απλός παρατηρητής θα είναι ο πρώτος χαμένος.
Η Κύπρος, αν και προσπαθεί να ελιχθεί και να διαμορφώσει διπλωματικές και γεωπολιτικές ισορροπίες που θα την ευνοήσουν, είναι μικρή για να έχει μόνη της το ποθητό αποτέλεσμα. Έχει, όμως, συνείδηση πως ακριβώς επειδή η διεθνής διακύβευση στην περιοχή είναι μεγάλη, θα πρέπει να συμμετάσχει στο γεωπολιτικό παιχνίδι. Και προσπαθεί, σε αντίθεση με την Ελλάδα, της οποίας ο υπουργός εξωτερικών ασχολείται περισσότερο με τις εσωκομματικές ισορροπίες και πως θα παραμείνει στην εξουσία και ελάχιστα με την εξωτερική πολιτική. Και στην οποία- Ελλάδα- το υπουργείο εξωτερικών υπάρχει για να αντιδρά κατόπιν εορτής.
Τότε, όμως είναι αργά.

Προτάσεις

Με λίγα λόγια:
-Η Τουρκία δεν αντιμετωπίζεται με διεθνείς εκκλήσεις ότι καταπατούνται νόμιμα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι δυνάμεις που πρέπει να το γνωρίζουν και αδιαφορούν. Δείτε την αντίδραση του αμερικανικού ΥΠΕΞ.
-Η μόνη γλώσσα που αντιλαμβάνεται η Άγκυρα είναι η γλώσσα της στρατιωτικής αποτροπής. Για όσους δεν γνωρίζουν, σημειώνουμε πως άλλο η αποτροπή και άλλο ο πόλεμος.

-Η Ελλάδα, να ζητήσει από τις δυτικές δυνάμεις, με την επίκληση της βοήθειας για την καταπολέμηση τω ν απάνθρωπων ωμοτήτων του Ισλαμικού Κράτους, την εγκατάσταση σημαντικής αεροπορικής της δύναμης στο αεροδρόμιο της Πάφου.
-Να δοθεί το μήνυμα προς τις ΗΠΑ ότι αν δεν υποστηριχθεί η Κύπρος απέναντι στις παράνομες τουρκικές ενέργειες και απειλές, ο προσανατολισμός της εξωτερικής πολιτικής της, της ίδιας αλλά και της Ελλάδας- δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένος. Αυτό δεν σημαίνει αμφισβήτηση της συμμετοχής της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ αλλά μια πολύπλευρη άσκηση εξωτερικής πολιτικής για την προάσπιση εθνικών συμφερόντων, όπως, ακριβώς κάνει και η Τουρκία. Κα, γι αυτό, τη σέβονται.

-Η Ρωσία, για τα δικά της γεωπολιτικά συμφέροντα, συμμετέχει ήδη στην κυπριακή προσπάθεια. Ένας ισχυρός πόλος στην περιοχή με την Κύπρο, το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Ελλάδα είναι ένας αποτρεπτικός παράγοντας στις αποσταθεροποιητικές και αναθεωρητικές ενέργειες της Άγκυρας.
-Η Ρωσία μπορεί να συμμετάσχει περισσότερο στις εξελίξεις στην περιοχή και στη διαμόρφωση νέων ισορροπιών. Ζητά, και ευλόγως, κάτι. Από επενδύσεις στην Ελλάδα, που δεν επιτρέπουν οι ΗΠΑ, ίσως και η ΕΕ, μέχρι χώρο για την στάθμευση του στόλου της.
-Μπροστά στο μείζον εθνικό ζήτημα που είναι η διασφάλιση της ακεραιότητας και των συμφερόντων της χώρας να της δοθεί ναύσταθμος σε νησί του Αιγαίου. Η Ελλάδα δεν έχει να χάσει τίποτε, αντιθέτως, θα βγει ωφελημένη.

-Όπως, ωφελημένη, οικονομικά, μπορεί να βγει η χώρα, με την κατακύρωση σε ρωσικές εταιρείες διαγωνισμών στους οποίους οι προσφορές τους είναι οι πλέον συμφέρουσες. Επιτέλους, λίγη αξιοπρέπεια. Δεν μπορούμε να παραχωρήσουμε εταιρίες του ελληνικού δημοσίου σε όποιον προσφέρει την καλύτερη τιμή και θα υπερασπισθούμε την ακεραιότητα της χώρας;

-Η διχοτόμηση της Κύπρου- για τον γράφοντα- δεν είναι καταστροφή. Ας την ανακηρύξει μονομερώς η Τουρκία. Διχοτόμηση, όμως, σημαίνει πλήρη και όχι ελεγχόμενη κυριαρχία του υπολοίπου του νησιού από την Κυπριακή Δημοκρατία. Άρα και δικαίωμα πρόσκλησης για ελληνική στρατιωτική παρουσία. Το θέλει αυτό η Άγκυρα;

-Οι Ελληνοκύπριοι κατακρίνουν όποιον τάσσεται ανοικτά υπέρ της διχοτόμησης, ελπίζοντας πως θα ενώσουν το νησί τους. Μήπως, υπό τις συνθήκες που διανύουμε, οι οποίες χειροτερεύουν παρά βελτιώνονται από το 1974, κάτι τέτοιο είναι επικίνδυνη ψευδαίσθηση;
-Μήπως κάποια νύξη πρέπει να γίνει στους αμερικανούς και για τη Σούδα; Ότι, δηλαδή, ενώ η Ελλάδα πάντοτε προσφέρει στη συμμαχία, η συμμαχία βρίσκεται, συνήθως, μακριά από τα ελληνικά συμφέροντα;

-Αλλά, το σημαντικότερο. Να φτιάξουμε ένα σοβαρό κράτος και να διαμορφώσουμε Υπουργείο Εξωτερικών και εξωτερική πολιτική. Το δυναμικό που έχει η χώρα είναι ικανότατο. Λείπει η δομή, η οργάνωση και η βούληση.
-Η μόνη διακριτή πολιτική βούληση που υπάρχει, είναι, δυστυχώς, η επαναδημιουργία ενός σκληρού κομματικού κράτους. Έτσι, όμως, ούτε το τρίγωνο Σύνταγμα, Ομόνοια, Κολωνάκι δεν κρατιέται.


Και να θυμάστε το γνωμικό: «Καθένας κρατάει ότι μπορεί».


Περισσότερα infognomonpolitics.blogspot.gr
Αναρτήθηκε από Savvas Kalenteridis στις 10/23/2014 06:06:00 μ.μ.